Het raakt me, de paginagrote advertentie van Rouwmedia in het NRC vandaag. Een bericht voor alle uitvaartverzorgers van Nederland. Ze geven aan dat niet iedereen zich realiseert hoe zwaar ons beroep is, in deze tijden helemaal.
Brok in mijn keel
Ik krijg een brok in mijn keel. Dit raakt me. De rest van de dag vraag ik me af waarom deze gedurfde advertentie zoveel bij me losmaakt. Ik denk: er zijn zoveel anderen die het veel zwaarder hebben. Ik werk in de regio Amsterdam, (nog) niet zo druk als in andere regio’s in het land. Ik werk niet op een IC of in een door corona getroffen zorghuis.
Stiekem toch wel zwaar
En toch, toch vind ik het zwaar. Lastig omdat ik kleine kinderen thuis heb en niemand die ik liefheb wil besmetten. Moeizaam, omdat de RIVM richtlijnen door verschillende locaties op een eigen manier geïnterpreteerd worden. Pittig omdat, ook al is het aantal gasten klein, er soms meer werk bij komt kijken dan dat men verwacht.
COVID-19
Dat was ook deze week nog het geval, bij een intiem afscheid waarbij het COVID-19 virus ook aanwezig is in de familie. Op de dag van het afscheid wil je niet dat het COVID-19 virus een hoofdrol pakt. Daarom doe ik nóg meer mijn best en voel ik me onmachtig omdat ik de familie niet kan geven wat ze verdienen: een kerk vol lieve vrienden en familie om hun heen.
Stilstaan
Het was een week waarbij ik met gepaste afstand zo dichtbij mogelijk probeerde te zijn. We gaan door, iederéén moet door. Maar soms, heel soms, mogen we even stilstaan bij wat ons overkomt in deze wervelwind. En vandaag, werd ik daarbij geholpen door de lieve mensen waarmee ik zo vaak samenwerk. Dankjewel!
Mooi Eva. Succes