Een ontwerper was het. Niet zomaar een ontwerper, maar een gevestigde naam in zijn vakgebied. Een man die naast een lieve vader ook een hardwerkende vakidioot was. Hij durfde in de jaren 90 anders te denken en was een enorme Pietje precies.Iedereen die met hem heeft gewerkt, heeft wel een markant verhaal over hem.
Kloppend plaatje
Het is winter als zijn vrouw mij belt om te vragen of ik met hem en haar in gesprek wil om zijn afscheid voor te bereiden. De kanker is voor de tweede keer terug en deze keer blijkt hij uitbehandeld.
Het voorbereidende gesprek blijkt niet voor niets, dit is iemand met een visie. Een visie voor zijn leven, zijn werk en ook zijn afscheid. Een beelddenker die weet wat hij wil.
Ik hou daar wel van, mensen die weten wat ze juist wél en niet willen. Mensen die dingen vragen die nog niet eerder zijn gedaan. Mensen die niet denken vanuit de gedachte of het makkelijk of moeilijk is, maar gewoon een beeld hebben van hoe het resultaat eruit moet zien.
We bespreken de wensen tot in detail. Wat is het gevoel van de dag? Hoe moet de ruimte voelen? Wat is nog meer belangrijk? Wie is er naast zijn vrouw en kinderen nog meer belangrijk? We bespreken een hoop en ik zet het voor hen op papier, nu kunnen ze dit onderwerp even in de ijskast zetten en kunnen ze zich richten op de laatste fase.
One of a kind
Het is een maand of vier later als ik weer door zijn vrouw wordt gebeld, het is gebeurd.
Het eerder gemaakte plan komt tevoorschijn en we gebruiken deze de komende dagen als richtlijn voor alle wensen die we gaan uitvoeren.
De kist wordt in een voor de familie speciale RAL kleur gespoten, de standaard handgrepen worden gedemonteerd en handgrepen die de weduwe online heeft gevonden worden op de kist gezet.
De vele foto’s worden in lijsten gedaan en pronken in de woonkamer waar hij ligt opgebaard. De meest intieme vrienden en familieleden komen langs en nemen afscheid.
Het ontwerp van zijn rouwkaart wordt gedaan door oud collega’s, deze wordt “one of a kind”. De zaterdagkrant staat vol met advertenties voor hem. Iedereen roemt zijn visie, zijn lef en zijn prestaties.
The devil is in the detail
De dag van het afscheid is vol. Vol met mensen, vol met speeches, vol van beelden en vol van herinneringen. Ieder detail is in lijn met zijn visie, zijn idee over hoe deze dag eruit zou moeten zien. Van de standaards waar de kaarsen op staan, de bloemen die met hem op het podium staan, de katheder die de steun is voor de sprekers. Alles is 1 geheel. Als de dragers hem 2,5 uur later door de zee van mensen naar buiten dragen, verstomt het geroezemoes van de borrel. Iedereen is stil. Alleen de geluiden van de stad zijn te horen.
De rouwstoet rijdt naar de begraafplaats, waar een kleine groep vrienden en familie ziet hoe hij zijn laatste rustplaats krijgt.
Een rustplaats voor een man die regie had over zijn afscheid, precies zoals hij dat zijn hele leven had gedaan.
