Ik sprak afgelopen week met een vriendin en bedacht me dat verliezen aan het leven, in plaats van aan de dood, extra ingewikkeld is. Iemand (moeten) achterlaten die ons dierbaar is… hoe doe je dat?
“Soms vertrekken we – zonder dat écht te willen – uit het leven dat we kennen. Op weg naar iets Nieuws. Iets Anders. Maar de weg daarnaartoe is soms mistig, onvoorspelbaar en vaak eenzaam. Je enige gezelschap is dat stemmetje in je hoofd, dat vaak de kop opsteekt in tijden van dappere zetten. Je wilde toch weg? Nou, wat huil je dan? Was het wel de goede beslissing? Zo slecht was het toch niet daar in het Oude? Wat nou als het Nieuwe niet is wat je ervan had gehoopt?
Het Oude lonkt als een oase als je achterom kijkt. Toch maar teruggaan? Vaak zul je moeten doorlopen, omkeren is geen optie. iets diep in je – noem het intuïtie- zegt je op heldere momenten dat je juist hebt gehandeld en dat doorlopen beloond zal worden. Maar hoe ver is het nog?
En dan, net op de ochtend dat je alle hoop wilt opgeven, gloort daar aan de horizon Het Nieuwe. oogverblindend licht.”
(uit: Een Van Ons Zal Omkijken van Toon Tellegen)
Ondanks de pijn, het niet weten hoe, gebrek aan energie, is er bij mij op ieder moment altijd hoop. Ik weet dat er een moment komt waarop het beter zal zijn. Dus hier voor iedereen die iemand verliest aan het leven: een woord van herkenning en troost. Je kan dit.
Hoi Eva,
Ik las bovenstaand bericht en heb direct het boek van Toon Tellegen gekocht. Ik kan het gedicht er echter niet in vinden. Kan het zijn dat dit gedicht van iemand anders is?
Het verwoord zo prachtig waar ik nu voor sta.
Beste Joost, Excuses voor de late reactie. Toon Tellegen heeft meerdere boeken geschreven. Dit zal wel uit een oudere uitgave komen schat ik zo. Warme groet, Eva de la Mar